Fjölskylduskipti og ferðalagið til San Juan

Einhverjir hafa beðið eftir að fá að vita hvað þetta “óvænta” er sem ég talaði um í síðasta bloggi, en fleiri hafa komist að því. Þannig liggja málin að ég hef nú skipt um fjölskyldu. Ástæðurnar fyrir því eru nokkrar, aðallega vegna þess að ég átti erfitt með að aðlagast. En þar sem Gúggúltransleit er að hjálpa mörgum hér að til að lesa bloggið mitt mun það gera þetta blogg ekki eins persónulegt, því miður.

Nýja fjölskyldan ber nafnið Codorniu-Ale og henni tilheyra mamma (Andrea), pabbi (Mario), 2 bræður (Germán '94 og Elias '96) og systir (Guadalupe (Leila)).

Ég þekkti þessa fjölskyldu fyrir og hef áður bloggað um hana, Germán hefur verið góður vinur minn síðan ég kom hingað til San Luis. Ég mun einnig þurfa að skipta um skóla og fara í sama skóla og bræður mínir, San Luis Rey. Það eru kostir og gallar við skólaskiptin. Gallarnir eru að sjálfsögðu þeir að ég hef kynnst frábærum krökkum í Condarco og eignast frekar nána vini í honum. Kostirnir myndi ég segja að ég mun upplifa miklar breytingar því að nýji skólinn minn er kaþólskur einkaskóli og leggur miklar kröfur til nemenda. Eitthvað sem mig hefur líka alltaf langað til þess að upplifa er að vera í skólabúning.

Þegar ég kom til fjölskyldunnar fór ég mjög fljótt að sofa því við þurftum að vakna snemma morguninn eftir því við vorum að fara í  ferðalag til San Juan, sem er mun stærri borg við hliðin á San Luis.

Á leiðinni um morguninn sá ég allskonar gerðir af trjám, furðuhlutum og dauða rotnandi beljubeinagrind á hliðargötunum. Einnig sá ég mikla fátækt, fjölskyldur sem hafa ekki efni á nauðþurftum og búa í moldarkofum búnir til úr trjágreinum. Við stoppuðum við eyðimörk og löbbuðum um hana í smá stund.

Eftir rúma fjóra klukkutíma vorum við komin til San Juan og liðu þessir tímar bara frekar hratt. Pabbi, þú getur farið með mig til Hveragerðis á hverjum degi þegar ég kem heim... bara eins og að skreppa í bæinn fyrir mig. Við gistum á heimili ömmu þeirra og afa, þau reka sjoppu sem er hluti af íbúðinni þeirra. Í San Juan á til með að koma vel kröftugir jarðskjálftar af og til og seinasti var fyrir rúmum 30 árum síðan og eyðilagði hann algjörlega húsið. Þau hafa byggt það upp að nýju en það er mun minna en það var, sem er í lagi því þau búa bara tvö þarna krúttin.

Ég fór síðan með Germán og Mario niðrí bæ á aðal square-ið hérna sem er huges. Þar var ótrúlega mikið af fólki því það var dagur nemenda og sá dagur er alltaf haldinn hátíðlegur. En önnur ástæða fyrir Argentínubúa til að taka sér frí og detta í það!

Um kvöldið var svo matarboð hjá Javier frænda krakkanna. Nánast öll fjölskylda þeirra búa hérna í San Juan þannig ég mun koma til með að vera mjög mikið hérna, stundum nokkrum sinnum í mánuði. Sem er ekkert nema gott! San Juan er snilld!

Þetta kvöld var ótrúlega fallegt, húsið hans Javiers er rosa flott með sundlaug í bakgarðinum og að sjálfsögðu asado-grill (stórt útigrill til þess að grilla nautakjöt og fleira). Á meðan við biðum eftir matnum spiluðum við við krakkanna. Himininn var spectacular, hafði aldrei séð svona áður. Javier ákvað að byrja að kalla mig "Pepe" því að einhverja hluta vegna er erfitt að bera fram nafnið mitt, eins auðvelt og það nú er. Kjötið var að sjálfsögðu grillað með fullkomnum argentínskum hætti og brá mér heldur 
betur í brún þegar ég sá það áður en það fór í eldinn.

Svínalíkaminn eins og hann lagði sig.

Hef samt aldrei smakkað jafn gott svínakjöt! Borðaði allt of mikið... eins og alla aðra daga hérna.

Morguninn eftir fór ég og Germán með mömmu að versla á verslunargötunni og ég fjárfesti í sokkum, því allir sokkarnir mínir virðast hafa tekið sér sumarfrí fyrsta mánuðinn hér í Argentínunni, bara horfnir. 

Sama dag pökkuðum við öllu niður í tösku og héldum til Jáchal, sem er bærinn þar sem Mario fæddist og var uppalinn, rúmlega klukkutíma frá San Juan. Þessi bær er rosalega rólegur en mjög undarlegur. Bræðurnir sögðu mér að hér væri margskonar furðuhlutir á ferli og sagt er að nornir komi frá þessum bæ. Fólk hefur séð ýmsa hluti hérna. Ég átti bágt með að halda inn í mér hlátrinum því ég er ekki svo auðtrúa. En það er samt satt að þessi bær er mjög undarlegur.

Í þessum bæ búa margir fjölskyldumeðlimir þeirra. Við vorum mikið hjá frændfólki þeirra. Þar búa þau tvö með fjórar litlar stelpur. Yngsta stelpan var hrædd við mig allan tíman sem ég var þarna. Ég er greinilega eitthvað ógnvekjanlegur.

Við gistum á hóteli þennan tíma, og að sjálfsögðu fékk ég að sofa í hjónarúminu. Það þýðir ekkert annað. Ég gat allavega rúllað mér í fjóra hringi í þessu rúmi án þess að klessa á vegginn.

Við þurftum að vakna fyrir allar aldir, eða klukkan rúmlega 9 um morguninn til þess að missa ekki af morgunmatnum. Hér drekka allir kaffi með mjólk. Meirisegja litlu börnin. Það er eiginlega bara strange að gera það ekki. En aumingja Pepe drekkur ekki kaffi og mun ekki koma til með að gera það... vonandi. Þannig ég fékk mér mjólk. Heita mjólk. Eins slæmt og það hljómar.

Við ákváðum um kvöldið að fara í lítinn tívolígarð sem er þarna í Jachál, ótrúlegt en satt. Rosa spes að í svona litlum bæ sé skemmtigarður. En það var þó nokkuð mikið af fólki þarna. Við löbbuðum um og skoðuðum tækin, sem voru alls ekkert til þess að kitla adrenalínstaugarnar neitt. Leila og Brenda (frænka hennar) fóru á teygjutrampólín og hoppuðu þar einhverja stund. Að sjálfsögðu ákvað ég að skella mér líka með Elias. Það fór frekar illa með Elias greyið því að teygjan hans strekktist á meðan hann var að hoppa og festist þannig. Ekki gott fyrir kúlurnar, þið karlmenn ættuð að þekkja þá tilfinningu. Það þurfti að kalla á hjálparmann til þess að losa hann úr teygjunni.

Ég skemmti mér samt konunglega.

Á laugardaginn fór ég í sveitina þeirra í Jachál, þar voru hestar, svín, kindur og einn hundur. Á þessum degi gleymdi ég myndavélinni minni á hótelinu og tók því myndir á myndavél fjölskyldunnar. Þær koma inn seinna. Við löbbuðum um sveitina og landslagið var rosalega fallegt. Mario ákvað svo að hlaupa á eftir kindunum og reyna að króa þær af. Svo drap hann eina kind, hengdi blóðuga ullina upp á band og hélt á skrokkinum. Ekki fögur sjón.

Eftir að hafa verið í sveitinni í þó nokkurn tíma vildi Mario ólmur sýna mér fjöll Argentínu. Við keyrðum upp fjall og vorum í mörg þúsund kílómetra fjarlægð. Þar var fáránlega fallegt. Ég var orðlaus af undrun yfir allri þessari fegurð. Fjöll, strendur, lækir, dalir. Þið fáið að sjá myndir bráðum!  Ég gæti skrifað svo mikið um þetta en ég ætla að reyna að stytta þetta blogg eins mikið og ég get.

Seinasta daginn fórum við aftur til San Juan og fórum í stærstu verslunarmiðstöðina þar. Þar keypti ég mér tösku fyrir tölvuna mína og fjólubláa DC derhúfu til þess að fá ekki sólsting aftur. Ég orðinn vel rauður eftir alla þessa sól og allan þennan hita. Síðan fórum við út og horfðum á kappakstur, sem var frekar nett. Eins og í Fast and the Furious.

Við keyrðum útum allt til að reyna að finna góðan veitingastað og fundum loksins stað. Amman og afinn komu líka, dúllurnar.

Klukkan var að ganga í hálf þrjú um nóttina þegar við fórum heim. Argentínubúar borða kvöldmat alltaf mjög seint, eða um rúmlega 12-1 leytið. Við sváfum eina nótt í viðbót og vöknuðum svo um morguninn og lögðum af stað um 2-3 til San Luis. Ég hefði getað skrifað miklu lengra blogg um þessa ferð en ég bara hreint út sagt nenni því ekki.

Elska ykkur samt alveg jafn mikið á Íslandi!

Þennan morgun hefði ég átt að byrja minn fyrsta skóladag í kaþólska einkaskólanum San Luis Rey hefði ég ekki verið veikur með hita, hálsbólgu og kvef eins og seinustu tvær vikurnar. Vel gert Rebbi... vel gert!

Chau!

ps. ég vil komment ;)