Ferðalagið mitt til Patagoniu - San Martin de los Andes og Bariloche

Á miðvikudeginum þann 11. janúar ákvað ég að halda á vit ævintýranna og stækka sjóndeildarhringinn minn ennþá meira en ég hef nú þegar gert. Ég pakkaði niður útilegufötum, disk, gaffli, hníf og skeið og öllu því dóti sem ég þurfti á að halda. Ferðinni var nefnilega heitið í suðrið og þar er eins gott að vera við öllu búinn þar sem veðurfarið þar er mjög einkennilegt. Svolítið eins og íslenskt veður. Fyrst fór ég heim til Juan og Pancho og fór með þeim til Mendoza, San Rafael sem er rúmlega 3 klst frá. Ég hafði ekki alveg gert mér grein fyrir því í hvað ég var að henda mér út í, en sú laug var mögulega jafn djúp og Congo áin í Afríku. Í Mendoza söfnuðust saman vel strangtrúaðir kaþólskir strákar á öllum aldri plús sjálfboðaliðar sem eru að læra að vera prestar (tekur 7 ár að læra það). Þeir eru allir kallaðir "padre". Með þessum flokki stráka ákvað ég að fórna mér í ferðalag með. Aðallega vegna þess að þessi ferð kostaði mjög lítið og ég hafði tækifæri á að sjá góðan hluta af fegurð Argentínu.

Klukkan rúmlega 4 um dag lögðum við svo af stað. Rúmlega 30 óundirbúnar klukkustundir í draslrútu beið mín. Innan þessara 30 klukkustundna bilaði rútan þrisvar sinnum, lengsta bilunin stóð í 6 klukkutíma. Á þeirri stundu hélt ég, í alvörunni talað, að þetta væri endirinn á þessu öllu saman.

En eitthvað var reynt að laga þessa rútu af og til og við komumst að lokum á leiðarenda. Sem var mikill léttir.

Við komum að á tjaldsvæðinu okkar, sem að heitir Lago Hermoso, og náttúrufegurðin skemmdi alls ekki fyrir. Ótrúlega fallegt umhverfi. En það var ekkert klósett í nágrenni, svo þið getið rétt ímyndað ykkur hvernig umhverfið í kringum staðinn var í lokinn. En nóg um það. Við tjölduðum og komum okkur fyrir. Síðan var skipt niður í fjögur lið; San Gabriel, San Roque, San Miguel og San Isaac. Þetta eru allar suður-amerískar hetjur. Hvert lið var öðru keppnisharðara, enda taka Argentínubúar öllu eins og Ólympíuleikunum.

Ég ætla ekki að skrifa um alla milljón þúsund leikina sem við fórum í á þessa 10 daga, en þeir voru erfiðir og þreytandi. Þarna var einn lækur sem við gátum baðað okkur í af og til og mjög vinsælt var að búa til "fake" afmæli fyrir einhvern og þá er gott tilefni til að fleygja sá hinum sama ofan í vatnið.

Á leiðinni og á meðan dvölinni stóð fékk ég margar spurningar á mig. Sumar þeirra höfðu rétt á sér... aðrar ekki.

Nokkrar spurningar;

Er Ísland ekki við hliðin á Írak?

Komstu til Argentínu bara til að fara í þessa ferð?

Verður þér aldrei kalt?

Hvernig sefurðu á nóttinni á sumrin?

Býrðu í alvörunni í snjóhúsi?

Veistu hvað melóna er?

En Kiwi?

og sú allra djarfasta...

...ert þú ekki litháinn þarna?

Tilvonandi skiptinemar sem eruð mögulega að lesa bloggið mitt, áður en þið farið út - fariði yfir íslenska siði, týpíska íslenskan rétt, trúnna okkar. Mér finnst líka mjög gaman að segja frá þorrablótinu okkar og lýsa fyrir Örgunum hvað er borðað á þeim tíma árs. Það er sérstaklega skemmtilegt þegar þeir byrja að kúgast.

Fyrsti leikurinn var skóstríð. Hann gekk út á það að skipt var niður í 2 lið, allir fóru úr skónnum sínum og átti að grýta eins mörgum skóm yfir á næsta lið og maður náði. Flestir fengu skólöðrung í andlitið og sumir jafnvel á verri, viðkvæma staðinn. Síðan var hlaupakeppni, og gamli vann alla. Ég kom eiginlega sjálfum mér smá á óvart. Kannski hef ég bara misskilið sjálfan mig öll þessi ár (hæ Hildur Líf).

Alla þessa tíu daga svaf ég í tjaldi, án dýnu, með svefnpoka sem náði mér niður á brjóstkassa - og veðrið í suðrinu er ekkert grín. Hitastigið lækkar niður 20 gráður á 20 mínútum. Alla dagana þurftum við að fara í messu. Kaþólskar messur, eins og ég hef áður sagt á þessu bloggi, er minnst "my cup of tea" af öllu sem ég get hugsað um. Þetta er það drepleiðinlegasta sem ég veit um. Eitt kvöldið hlustaði ég einmitt á Faðir Gian, sem er mjög funny en samt mjög heilaþveginn gamall karl. Hann drullaði niður lútherska trú, evangelíska og múslimatrú. Talaði um að fólk þessarar trúar væri aldrei hamingjusamt og alltaf í fýlu og bara hreint út sagt leiðinlegt. Þeir kæmust aldrei í nálægð við Guð og bla bla bla. Ég fékk smá krampa í hnefana þessa stundina en náði að hemja mig. Hann er nú á áttræðisaldri.

Einnig var á hverju kvöldi fyrir kvöldmatinn farið yfir St. Rosario. Allir eiga einhverskonar hálsfesti með kúlum, 10 og 10 saman. Við hverju kúlu þarftu að fara með sömu bæn aftur og aftur.

"Dios te salve, María, llena eres de gracia, el Senor es contigo. Bendita tú eres entre todas las mujeres, y bendito es el fruto de tu vientre, Jesús."
"Santa Maria, madre de Dios, ruega por nosotros pecadores. Ahora y ahora de nuestra muerte Amen."

Þetta eru setningarnar sem að sagðar eru þrisvar sinnum, 10 sinnum í röð í einu, aftur og aftur. Með fleiri bænum inn á milli, þetta er svolítið ruglingslegt. En skiptir svosem ekki miklu máli.

Einn daginn fórum við í meira en 10 km fjallgöngu, það var erfiðara en ég hélt. Aðallega útaf hitinn var svo mikill. En útsýnið yfir fjallið var ótrúlega fallegt og ég hálf missti heyrn á meðan ég horfði yfir náttúruna.

Við fórum síðan í bæinn í San Martin de los Andes, sem að var rosalega fallegur og svolítið evrópskur í útliti. Þar voru margir túristar, strönd og allt mjög nett. Mikið af súkkulaðibúðum. Suður-Argentína er mjög þekkt fyrir gott súkkulaði, þá sérstaklega Bariloche. Þrír valmöguleikar voru í boði, það var hjólaferð, sofa eða fótbolta. En krúttlegi, bláeygði, ljóshærð útlendingurinn með verslunaráráttuna fékk að fara í bæinn og kaupa netta minjagripi og borða ís í staðinn.

Eitt síðdegið fórum við í göngu rétt hjá tjaldsvæðinu okkar. Þar átti Hitler og hans menn að hafa aðsetur forðum daga. Þetta var svolítið undarleg upplifun og ég tala meira um það seinna því að ég fann svolítið skrýtinn stað. En við fórum líka í messu í einni kirkjunni þarna í nálægð og allt inn í henni var þýskt. Einn strákurinn ældi í miðri messunni. Ekki er vitað hvort að þetta hafi verið kaþólsk trúaræla eða einfaldlega allt úldna spaghettíið sem við vorum búin að borða dag eftir dag og hörðu gömlu brauðbollurnar. Ég skil hann samt fullkomnlega ef fyrri ástæðan er sú rétta. Annaðhvort mun ég koma heim sem heilaþveginn kaþólikki eða trúleysingi. Mér finnst samt líklegra að ég leiðist til trúleysis eftir allt þetta fáfróða bull sem að straujað var inn í haus allra þessa vesalings stráka. Líka bara vegna þess að ég er meiri uppreisnarseggur heldur en að látast undan.

Síðan voru fleiri þrautir í skóginum og í myrkrinu með vasaljós. Þarna var lítið rafmagn og þar af leiðandi ekkert ljós. Ég var að klikkast úr hræðslu og ímyndaði mér að stór skógarbjörn myndi stökkva út úr einu blómabeðinu og éta mig. En allt gekk eins og í sögu. Þarna var einn strákur sem að gerðist aðdáandi að mér, ég var eiginlega bara hálf hræddur við hann. Hann hefur örugglega ekki alveg gengið heill til skógar en hann var alltaf að reyna að fá mig til þess að hlægja. Það tókst ekki enda sá allra ófyndnasti strákur sem ég hef komist til kynni við, án þess að vera of mean. Hann spurði mig einmitt með hroka hvort að það væri ekkert sem að fengi mig til þess að hlægja. Ég svaraði í sömu mynt og sagði að svo væri, að fyndið fólk fengi mig til þess að hlægja. Hann talaði ekki við mig það sem að eftir var ferðarinnar.

Seinasti dagurinn minn á tjaldsvæðina ákvað ég að fara einn í göngutúr um umhverfið, ég sagði engum frá og fór bara. Það var mjög notarlegt að fá að vera einn í náttúrunni í algjörri þögn og skoða sig um. Og þegar ég talaði um aðsetur Hitlers og félaga áðan þá gekk ég á stað með allskonar herrústum og timbri út um allt. Þetta var eins og eldgömul herstöð. Fékk mig mikið til þess að pæla í öllu hvernig þetta hafi gerst. Þarna var einnig hús sem var við það að hrynja niður.

Við lögðum síðan af stað frá tjaldstæðinu til Bariloche sem að tók rúmlega 4 klst. Sem er bara oggupons núna hjá mér. Ég skil ekki hvað maður var alltaf að væla um hvað það væri langt frá Reykjavík til Akureyrar. Pff, bara eins og að skreppa í bæinn fyrir mér. En í Bariloche gistum við einmitt í herstöð, mjög öruggur þar. Bærinn í Bariloche er eins og að vera í paradís. Hale fokking lúja. Ég elska þessa borg. En þar er mjög dýrt að lifa og talað er um að túristar séu að nálgast meirihlutann af fjölda fólks í þessari borg. Og súkkulaðibúðirnar, ómælord! Þær voru örugglega yfir 100. Ég fékk mér McDonalds, ekki svo langþráðann en aðeins til þess að taka mynd af mér með BigMac og monta mig. 

Við fórum síðan að flottasta hóteli í Argentínu sem ber nafnið Llao Llao og er sjúkt! Og landslagið var fáránlegt. Hafði aldrei séð svona áður.

Ég er hundrað prósent á því að ég sé að gleyma einhverju mikilvægu núna, en það verður þá bara að hafa það. Ég ætlaði að skrifa um hvern einasta dag í einu í bók, en ég gleymdi pennanum heima. Frekar vel gert. En það sem ég lærði af þessari ferð er að 10 dagar í tjaldútilegu með bunch af einhliða strangtrúðum kaþólikkum er of mikið fyrir mig í einu. Samt sem áður var þetta rosalega einstök upplifun og fróðlegt. Engu að síður var frábært að sjá fegurðina sem að Argentína hefur upp á að bjóða og síðan eignaðist ég líka fullt af frábærum vinum, allsstaðar að úr landinu. Ég vona að ég fái tækifæri til þess að eyða meiri tíma í Bariloche.

Hér er albúm með fullt af myndum frá ferðalaginu, opið öllum: Ýta hér

ps. ég man mjög vel að fyrir skiptinemaferðina mína þá gerði ég lítið annað en að skoða síður frá öðrum skiptinemum og láta mig dreyma. Ég hafði margar spurningar ósvaraðar. Þess vegna vil ég hvetja alla þá sem að eru að lesa bloggið mitt í sömu sporum og hafa einhverjar spurningar að endilega spurja mig í commentum eða í facebook message. Ég hef einnig gmail; ulfarviktorbj@gmail.com ef þið viljið senda mér póst. Ég svara öllum spurningum. :)

Áramótin í San Juan

Whut? Annað blogg?

...Jebb, því ég er sick duglegur og lofaði ykkur nýársbloggi og hér kemur það!

GLEÐILEGT NÝTT ÁR!

Hvað hef ég gert?

Jú, þó nokkurn slatta. Fimmtudaginn þann 29. desember (á síðastliðnu ári, sæll!) fór ég til San Juan með fjöllunni minni og stoppuðum við í eyðimörkinni á leiðinni eins og við gerum oftast. Síðan keyrðum við í rúma 4 tíma, sem eru byrjaðir að líða eins og hálftími hjá mér vegna þess að við förum svo oft þangað. Stundum oftar en einu sinni í mánuði. Fjölskyldan mín er líka hálfofvirk þegar kemur að því að fara eitthvert. Því það er aldrei ákveðið neitt með fyrirvara. Þau eru bara farin á því sekúntubroti sem eitthvað er ákveðið. Og þá fæ ég tremmakast af kvíða og óvissu, ég þarf að hafa svona hluti vel skipulagða og vita hvert leiðin liggur!
Þegar við komum tók amman og afinn á móti okkur og síðan var bara slakað á og sofið í siestunni sem er milli 2-4 en var aðeins í seinna laginu samt af sökum ferðarinnar. Þegar við vöknuðum ákváðum við að skella okkur í bæinn og rölta um centro San Juan-borgar sem er miklu stærri en í heimaborginni minni. Í San Juan er líka miklu meira mannlíf enda rúmlega fjórfalt meiri fólksfjöldi en í San Luis. Þar er loftslag sem kallast sondae og er svo heitur vindur að það mætti líkja honum við gustinn sem kemur þegar maður opnar ofn á fullum 300° hita. Þessi loftslag er lífshættulegt og hefur fólk í alvörunni dáið út af því. Síðan var rúmlega 38-50 stig allan tímann ekkert að bæta þetta.

Og sú var ástæðan fyrir að það var óbærilegt að vera inni í húsinu því þar var ennþá heitara. Nema í einu herbergi þar sem loftræstikerfið var á fullu. Þar hélt ég mig aðallega.

En eftir að hafa skoðað stærstu kirkjuna í borginni og farið upp í turn og séð allt San Juan og Chile meðal annars þá fórum við og fengum okkur pizzu og kók á göngugötunni á stað sem að hét þessu skemmtilega nafni “3 reyes” eða “3 kóngar” og auðvitað var mynd af Elvis Presley í glugganum. Ég gat ekki annað en fengið að taka mynd af mér með kallinum. Við vorum flottir saman.

Þá var haldið heim á leið í hús ömmunnar og afans.

Bróðir mömmu minnar og konan hans komu svo um kvöldið, þau búa í bænum Jachál sem er rúmlega klukkutíma frá San Juan. Þau eiga samtals fjórar stelpur allt yngra en 9 ára = óóógeðslegt! (ekki djók)

Ég sagði ykkur í einu blogginu frá þessum stelpum og einnig það að yngsta stelpan sem er aðeins 1 árs og 2 mánaða er hrædd við mig, og þá meina ég að hún er ennþá alveg skíthrædd þegar hún sér mig! Það mætti halda að ég sé bara hennar allra stærsta martröð. Hún panikkar alltaf þegar hún sér mig og fer að gráta, þannig ég verð bara að vera einhversstaðar annarsstaðar þegar þetta fólk kemur í heimsókn. Er ég ekki alveg minnst ógnvekjandi týpan? Þoli ekki svona lítil grenjubörn.
Þau segja samt að þetta sé mögulega vegna þess að hún er óvön svona hvítlitaðri húð með blágræn augu. Því það eru allir eins hérna, latinos með brún augu. Lítið úrval.
Um kvöldið keyptum við svo ís til þess að draga aðeins úr þessum viðbjóðslega hita sem var inni í húsinu. Og þá fórum við að sofa.

31. desember bjó ég svo til annað ávaxtasalat eins og ég gerði um jólin. Það er alveg sjúklega ferskt og gott svona í hitamollunni. Strákarnir þeir Germán, Elias og Santiago (frændi þeirra) fóru allir í sundlaug að kæla sig niður en á meðan lá ég hálf-meðvitundarlaus í rúminu inni í herberginu sem actually hélt mér á lífi með loftræstivél. Já, sumar í San Juan drepur.

Um kvöldið fórum við svo á Las Malvinas (nafnið er dregið af eyjunni undir Argentínu sem að er undir breskum yfirvöldum en Argentínubúar hafa nokkrum sinnum lagt stríð á hendur Englendinga til að fá þessa eyju, sem er augljóslega landfræðilega séð miklu meira argentínsk heldur en ensk. Bretar eru bara og hafa alltaf verið hálfvangefin þjóð) sem er án efa besta ísbúð sem ég hef farið í. Jesús, ég er alltaf að uppgötva betri og betri ísbúðir hérna. Og inn í þessari ísbúð hitti ég einmitt Breta. Tilviljun? I don't think so.

Síðan seinna um kvöldið spiluðum við spil sem ég man ekki alveg hvað heitir. Spilin hér í Argentínu eru mjög skrýtin. Þetta eru ekki eins og venjuleg spil á Íslandi. Vinsælasta spilið hérna heitir Truco og er flókið, ég mun aldrei ná að skilja það fullkomnlega... en ég ætla að reyna.

Um kvöldið á laugardeginum fórum við svo og bárum borðin og stólana út á GÖTU. Jebb, við borðuðum áramótamatinn út á götu (eins og flestir San Juan búar gera). Fyrir utan litlu búðina sem að amman og afi eiga og vinna í allan daginn (er hluti af húsinu þeirra, sem er svolítið kósý því það vantar aldrei klósettpappír eins og gerist oft á argentínskum fjölskyldum og líka að þau eiga alltaf til eitthvað gott að drekka). Það sem var í boði var alvöru argentískt empanadas sem er svona hálfmáni fylltur með nautakjöti og osti og fleiru, sjúklega gott. Og svo var svín sem ég var ekki alveg að fíla. Ég bjóst einnig við svaka flugeldum í San Juan þar sem það er ágætlega stór borg og þau voru búin að segja mér að það væri miklu meira þar heldur en í San Luis. En nei nei, þetta var ósköp ræfilslegir flugeldar sem fóru í loftið. Ef þau sáu ýlu skjótast upp voru þau alveg yfir sig hrifin.

En við fórum ekki að sofa fyrr en rúmlega 6 um nóttina.
Rúmlega 2 – hálf þrjú daginn eftir fórum við öll á tjaldstæði og svona kósý almenningsgarð þar sem fólk kemur saman til að grilla og hafa það kósý. Þetta var alveg flottur staður.
Ég ældi samt þegar ég sá sundlaugina þarna og hundruði manns að baða sig í henni, aldrei séð jafn brúna og drulluskítuga sundlaug áður. Ég hef alltaf verið með sundlaugafóbíu, aðallega vegna tilhugsuninni að baða sig í sama skít og svita og annað ókunnugt fólk. Hvað þá þegar laugin er full af skít? Viðbjóður.

Þannig við fórum frekar í “canal” sem er einskonar rennsli sem er mjög algengt í San Juan, að sökum hitans, til þess að fólk geti kælt sig niður. Þar var líka hálfgerður gosbrunnur sem maður gat baðað sig í og þetta var mun hreinna vatn. Svo fórum við og borðuðum asado og töluðum saman í smá tíma þangað til að þau vildu fara aftur að þessu rennsli, en eins og sólin er núna mikill óvinur minn þá ákvað ég að fara ekki þar sem ég fann að var að brenna ágætlega mikið.

Þetta kvöld fórum við svo til frændfólk þeirra í heimsókn. Þar býr 19 ára stelpa sem að á barn með fimmtugum bróðir hostpabba míns, allt eðlilegt við það bara. Jájá. Þau voru samt öll rosa fín. Eftir það fórum við svo til Javier og konu hans. Maðurinn sem fann upp “Pepe” nafnið á mér. Hann er ótrúlega fínn og það er mjög gaman að heimsækja þau. Líka útaf þau eiga svo nett hús með sjúklega netta sundlaug í garðinum með pálmatré og asadogrilli og öllu. Þar skar ég einmitt niður skinku af nýdrepnu svíni. Ég hef fundið það út að ég er ekki mjög góður að skera eitthvað, vegna örvhentu minnar.

Morguninn eftir tókum við allt saman og héldum heim til San Luis-borgar. Þó svo að San Luis sé engin super partý borg þá er þetta heimaborgin mín og mér líður best þar. Þar eru vinir mínir og mér líður heima þegar ég er hér. Svo ég fékk alveg smá “home sweet home” tilfinningu. Aðallega vegna þess að hér er mun þæginlegra loftslag. En nei, þetta var ekkert svo sweet því að frændfólkið og fjórar stelpurnar fóru með í för og gistu 2 nætur í húsinu mínu. Ég vil taka það fram að ég bý ekkert í svakalega stóru húsi og við vorum 12 manns. Morguninn eftir fórum við samt í sveitina, fyrst til Trapiche sem er ótrúlega flottur staður og þar syndum við í hreinni ánni sem var volg þar sem sólin skein á hana. En að sjálfsögðu gleymdi hún ekki að skína á mig og brenna allsvaðalega á öxlum og baki (núna er ég með blöðrur og leiðindi á bakinu). Síðan fórum við til La Florida sem er annað svæði hér til að synda í sjó og mjög flottur staður. En það var frekar skítugt að synda í sjónnum þar þannig við snerum aftur til Trapiche og eyddum einhverjum tíma þar. Eftir það fórum við svo til Potrero de los Funes sem er enn annar staður til þess að synda, fara í kayak og báta og fleira. Síðan fórum við á vinsælasta skyndibitastaðinn hérna sem heitir Luna og selur eina ógeðslegustu hamborgara sem ég hef smakkað. Þetta er semi eins og pítubrauð með svörtum kolamola á milli. Síðan fórum við heim og sofnuðum.

That's about it.

Takk fyrir að lesa þetta frekar húmorslausa blogg hjá mér, ég er bara ekki fyndinn í dag. Sorry.

Nýárskveðja,

Úlfar Viktor

ps. í gær áður en við fórum að sofa þurftum við systkinin að láta vatn í skál og svo fylla aðra skál af grasi og láta þær út fyrir utan svalahurðina. Síðan áttum við líka að láta skónna okkar út. Vegna þess að 6. janúar er dagur hirðingjanna og í Argentínu á þeim degi koma “hirðingjarnir þrír” og gefa 3 litlar gjafir til barnanna í anda helgisögunnar þegar hirðingjarnir gáfu Jesúbarninu gull, mirru og reykelsi. Ég fékk svona stuttbuxur ú gallaefni úr merkinu SOHO, mjög þæginlegar og sérstaklega í hitanum. :)