Jólin í Argentínu

Þorláksmessan hefur mér alltaf fundist svo yndislega notarlegur dagur. Þá eru flestir búnir að skipuleggja jólin og seinasta “level-ið” í gjafainnkaupum af lokið. Fnykurinn af kæstu skötunni, sem að mér hefur hreinlega boðið við og kúgast yfir, finnst mér núna svo ótrúlega ómissandi vegna þess að það er hluti af hinum fullkomnu íslenskum jólum. Ég er svo sannarlega að kunna að meta Ísland alltaf betur og betur með hverjum deginum sem líður. Mér var sagt að maður gerði sér grein fyrir því þegar maður kæmi heim, en ég er meðvitaður um það hvað þessi reynsla er að gera fyrir mig á meðan hún stendur yfir. Þess vegna reyni ég alltaf að snúa neikvæðum hugsunum yfir í þær jákvæðu alltaf þegar þær vilja poppa upp. Hugsa um hversu heppinn ég er að fá að upplifa jól í öðru landi, á mínum eigin vegum.

Við fjölskyldan á leið í messu

Á Þorláksmessumorgni fór ég einn í bæinn til þess að kaupa jólagjöf fyrir hostmömmu. Ég hafði áður, fyrir nokkrum dögum, farið í bæinn með henni og lúmskast við að fylgjast með því hvað henni fannst flott og lagt það síðan á minnið. Þess vegna fór ég í hennar uppáhaldsbúð og keypti tösku sem henni fannst mjög flott, í hennar uppáhaldslit, túrkísbláum. Ég fór svo í sjoppu í bænum og bað um inneign á símann minn og afgreiðslustúlkan þykist gera eitthvað í því, ég borga og labba sáttur út. Síðan beið ég eftir skilaboðinu sem á alltaf að koma þegar áfyllingin hefur komist til skila, en ekkert kom. Þannig Úlli litli labbar aftur í sömu sjoppuna og lætur stúlkuna heyra það, að hann láti ekki bjóða sér upp á svona og vilji fá inneignina sína sem hann borgaði fyrir. Staðreyndin er nefnilega sú, að Argentínubúar geta verið svolítið falskir og ótraustir þegar kemur að útlendingum.

Ég sagði ykkur í seinasta bloggi að ég muni eyða jólunum og áramótunum í San Juan hjá ömmu og afa eins og hefðin er á jólunum. Það breyttist síðan fljótt eftir bloggið þegar hostpabbi lenti í árekstri á bílnum og þurfti hann að fara í viðgerð. Þess vegna þurftum við að eyða jólunum hér í San Luis. Það er allt í lagi með pabbann samt, no worries.
Við erum þó með aðra pínulitla og eldgamla druslu sem fellur vel inn í argentíska bílamenningu (hér sjást engir fínir Range Roverar á götunni neitt eins og á Íslandi). Málið er samt að ég er svolítið hræddur í þessum bíl, þar sem ekki er boðið upp á bílbelti. Ég treysti engum í umferðinni hérna. Það er eins og að vera í rússíbana án öryggisbúnað að fara í eina strætóferð hérna, maður verður bara að halda sér fast í það sem er næst manni og vona að maður komist heill á leiðarenda.

Ég datt svo í spjall við hostmúttu og hún sagði mér að hún vilji helst ekki gefa neinar jólagjafir, en gefi samt vegna þess að hún vilji heldur ekki að börnin hennar séu þau einu sem ekki fá gjöf. Venjan er nefnilega sú að gjafir eru vanalega ekkert alltaf gefnar, en ef svo er þá erum við ekki að tala um flatskjá, snertiskjásíma, nýjasta iPadinn, tvöhundruðþúsund krónna gjafabréf eða Ameríkuferð í 2 vikur eins og margur Íslendingurinn er vanur.

Á aðfangadagsmorgni byrjaði ég daginn á því að búa til þetta frábærlega vel heppnaða ávaxtabland sem vakti mikla lukku. Það innihélt epli, appelsínur, kiwi, perur, durazno(ferskjur), banana og kirsuber. Ensalada de frutas (ávaxtasalat) er ómissandi partur af argentínskum jólum hjá hverri einustu fjölskyldu, eins ferskt og það nú er í þessum steikjandi hita. Síðan baslaðist pabbi við að troða fyllingu í kalkúninn og henti honum svo í ofninn. Fyrst átti ég að fá fisk í jólamatinn... FISK...er það nú jólamatur! En þau sáu síðan kalkún á tilboði og ákváðu að taka af skarið og prófa þannig einu sinni... mér til mikillar ánægju. Mamma bjó til rúmlega 200 kaldar samlokur með majónes, skinku, osti, grænmeti og fleiru. Samlokur hérna eru oftast með þreföldu brauði. Ég hef ekki enn þá komist að þeirri leynikenningu hvernig Argentínubúar geta étið stanslaust án þess að fitna. Fyrir jólamatinn fórum við í messu í kapellu sem var á annarri hæð á spítalanum hér í San Luis. Af hverju fórum við þangað? Ég veit það ekki.
Kaþólskar messur eru alveg not my cup of tea.

Hér er dágóður listi yfir það sem að borðað og drukkið var á aðfangadagskvöldi: turron, hnetur, pan dulce, ávaxtasalat, samlokur, súkkulaðirúlluterta, kókoskökur með dulce de leche inn í, fylltur kalkúnn, fylltur kjúklingur, bjór, kampavín, hvítvín, eplacider svo eitthvað sé nefnt.
Kalkúninn borðuðum við svo kaldann, því að á þeim máta er alltaf borðað jólasteikina hér, af sökum hitans.

Við matarborðið

Eftir matinn fórum við út og fleygðum nokkrum ragettum, eitthvað líkt kínverja og froska en samt mun minna. Hér er alveg jafn mikið sprengt upp flugelda á jólunum eins og á áramótum. En í San Luis er mjög lítið sprengt. Einnig vorum við með þessar blöðrur sem að kveiktar eru að innan og látnar fjúka upp í himininn. Þið sem lásuð viðtalið við mig á mbl.is (sjá hér) vitið hvað ég er að tala um. Nema það að ég kveikti ekki bara á þráðinum innan í, heldur kveikti ég bara í helvítis blöðrunni, þannig mín náði ekki að fjúka upp í loft en fuðraði upp í staðinn og myndaði bál á túninu fyrir utan húsið mitt. Vel gert maaar... gengur bara betur næst!

Þegar ég var búinn að fail-a nóg fórum við til frændfólk þeirra í smá heimsókn þar sem ég drakk eplacider og hlustaði á einn fellann spila á píanó. Ég var orðinn vel þreyttur þegar við snerum síðan heim á leið og ég fékk minn svefn þangað til klukkan 2 um jóladagsmorgun. Þennan dag gerði ég nákvæmlega ekki neitt.
Þannig ég skálaði við sjálfan mig og drakk allt freyðivínið sem til var. Djók.

Ég fer snemma í næstu viku til San Juan og eyði þar áramótunum í faðmi fjölskyldunnar. Í San Juan eru mun fleiri flugeldar, og að vonum meiri stemning - enda stórborg. Þar er hinsvegar mun heitara og rakara loft, sjáum til hvernig ég tækla það. Ég mun síðan koma til með að blogga um áramótin þegar ég kem heim til San Luis.

Þangað til, hafiði það yndislegt yfir hátíðarnar.

Með jólakveðju,

Úlfar Viktor


PS. ÉG VIL COMMENT

Gleðileg Jól!

Gleðileg jól og farsælt komandi nýtt ár!


Jólakveðja,
Úlfar Viktor

Jóla hvað?

Þegar líður að jólum eru flestir að undirbúa sig fyrir hátíðarnar, stressið komið á fullt og það þarf að kaupa seinustu gjafirnar í hvelli. Fólk þarf helst að kaupa sér ný jólaföt á hverju ári svo það lendi nú ekki í þessum svokallaða jólaketti og á meðan foreldrarnir reyna að skipuleggja jólin, er reynt að þagga niður í unga fólkinu með því að gefa þeim eitthvað gott í skóinn, með því skilyrði að þurfa að vera stillt, "annars fáið þið sko kartöflu í skóinn!".

Desember er mánuðurinn sem að fjölskyldan og vinir skipta hvað mestu máli. Kærleikurinn sem ríkir í fjölskylduboðum, þegar allir eiga yndislegar stundir með sínum allra nánustu, er ómetanlegur. Hver fjölskylda hefur sínar jólahefðir yfir hátíðirnar sem breytast aldrei, hvort sem það er að borða möndlugrautinn saman, fara í kirkju fyrir eða eftir jólakvöldmat eða keyra út pakkana á þorláksmessu eða á aðfangadegi. Allt þetta er svo dýrmætt í hjarta fólks og er eitthvað sem að ekki má hrifsa frá manni.

Það að vera í allt öðru landi, með öðru fólki með annan hugsunarhátt, með allt öðrum hefðum, í 40 stiga hita og sól, með lítið sem ekkert af jólaskreytingum, er það erfiðasta sem ég hef gert. Þetta eru ekki jól fyrir mér. Það vantar allt sem gerir þetta jólalegt. Það vantar allan jólasnjóinn, snjókarlanna og snjóenglanna á jörðinni. En þetta er áhugavert engu að síður - að upplifa jól burtu frá heimalandi sínu er stórfengleg lífsreynsla. Söknuðurinn yfir hátíðarnar getur hinsvegar breyst í sterka heimþrá þegar maður sér fyrir sér nýbökuðu lakkrístoppana hennar mömmu, dropapiparkökurnar í beljuílátinu sem segir alltaf MUU hvert skipti þegar maður opnar það. Allar billjón seríurnar sem að mamma og Kristín eru vanar að setja upp í glugga. Svo ég tali nú ekki um fyrsta í aðventu þegar mamma þeytist um allt hús, setur upp jólagardínurnar og tekur jólahreingerninguna miklu með Elvis í botni.
Það er svo margt við jólahátíðirnar sem er svo ótrúlega dýrmætt fyrir manni, og fyrir þessar stundir er ég endalaust þakklátur. Það koma jól eftir þessi jól, og ég er strax byrjaður að hlakka til þeirra.

Jólin mín hér í Argentínu munu fara fram ekki í minni heimaborg, heldur San Juan hjá fjölskyldu mömmu minnar. Ég mun fara þangað mjög fljótlega í næstu viku, á mánudeginum eða þriðjudeginum. Ég vona að ég muni fá pakkann sem að mamma mín sendi út sem inniheldur jólagjöf fjölskyldunnar og síðan smávegis íslenskt nammi fyrir mig, því að íslenskt nammi læknar öll sár.
En svona til þess að segja ykkur smávegis frá því hvað ég hef verið að gera undanfarna daga er afskaplega lítið. Ég fór í útskrift hjá bróður mínum þar sem hann er að fara úr colegio í universidad og það var mjög stórt. Fjögurra rétta máltíð og læti. Fyrir þessa útskrift komu heil ættin frá San Juan eins og hún lagði sig og sváfu öll hér inni í þessu húsi. Daginn eftir fórum við til Potrero sem er ótrúlega falleg sveit við hliðin á, þar sem við drukkum mate og fórum síðan í hálftíma bátasiglingu. Um daginn ákvað ég að gerast svo klár, eins og ég er nú alltaf, og taka hádegislúrinn minn úti í garði. Auðvitað varð það til þess að ég skaðbrann allur og var viku eftir á að jafna mig og aðra hálfa viku að skræla allar dauðu húðflyksurnar burt. Jebb, hljómar vel! Ég er allavega kominn í langþráða sumarfríið þangað til í enda febrúar. Ég mun fara í ferðalag með fjölskyldunni, ekki víst hvort það sé norður eða suður Argentína. Ég held þó að suðrið verði fyrir valinu þar sem að 50-60 gráða hiti norðursins mun ganga að mér dauðum, og þá er ég ekki að djóka. Sólin er semsagt orðin minn helsti óvinur og er ég búinn að fjárfesta í góðri sólarvörn 50+. Ég ætla ekki að hafa þetta blogg lengra, vegna þess að það er ekki mikið að segja frá eins og er.


Að lokum vil ég senda sérstaka kveðju til pabba og mömmu, Kristínar og Sigrúnar. Hafiði það yndislegt um jólin. Ég mun mögulega koma til með að skella á ykkur jólakveðju, ef ég kemst í tölvu þarna í San Juan. En ef ekki þá vil ég óska ykkur öllum gleðilegra jóla og farsældar á komandi ári, hlakka ótrúlega mikið til að sjá ykkur öll í júlí. Ég sakna ykkar.

Með jólakveðju,
ykkar Úlfar